maandag 24 december 2012

maandag 17 december 2012

360. Vertrouwen

Veel mensen denken dat ik mijn tekeningen al in de schetsfase heel gedetailleerd uitwerk. En dat klopt inderdaad: ik heb de neiging om alle tekeningen tot in detail voor te bereiden. Maar toch krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat het uitwerken van de definitieve tekening mij (zo nu) en dan ook wel lukt zonder al te gedetailleerde voorbereidende schetsen. En het leuke daarvan is dat het tekenen daarmee steeds meer een organisch proces wordt in plaats van een heel technisch gebeuren!

Onderstaand plaatje is daar een mooi voorbeeld van, want zowel bij het uitwerken van het totale plaatje als een aantal details heb ik mij een aantal keren verlaten op een latere fase in het productieproces.


Het definitieve plaatje is helder en strak getekend en is redelijk simpel van opzet: een kussende Max en Eva, een trein op de achtergrond en wat passagiers voor het raam als sfeerverhoger (en om te laten zien dat Eva instapt -niet uitstapt- en dat het niet al te lang meer duurt voordat de trein vertrekt).


De focus in dit plaatje ligt bij dit plaatje op het afscheid van Max en Eva. Zij zijn dus redelijk ver uitgewerkt. Maar de trein, en zeker de passagiers in de trein zijn met een paar ruwe lijnen neergezet, erop vertrouwende dat dit wel voldoende is om de tekening in potlood uit te kunnen werken.


Dat zou ik mij bij het tekenen van 'Moordkunsten' niet in mijn hoofd hebben gehaald. En als ik bijvoorbeeld de schetsen van de treinscène in dat verhaal erbij pak (klik hier om een paar schetsen te bekijken), dan zijn die aanzienlijk verder uitgewerkt.


De ruwe schets was voldoende om de passagiers op de definitieve tekening uit te werken. En door een extra uitgewerkt schetsje uit te sparen een beetje tijd gewonnen. Toch vond ik het nog niet helemaal goed; de mensen zijn hier in verhouding tot Max en Eva net iets te groot getekend...


...dus dit stukje even ingescand, iets verkleind, uitgegumd op de tekening en opnieuw in potlood overgetrokken. Maar... nog steeds tijdswinst!


Ook in de potloodfase ga ik er meer op vertrouwen dat ik tijdens het inkten de juiste lijn wel weet te vinden. De linkervoet (rechts voor de kijker) heeft een behoorlijk platvoet gehalte en dat past natuurlijk niet bij Eva.


Op de schets was deze voet trouwens ook niet echt elegant, maar de potloodversie was beslist een verslechtering ten opzichte van de schets.


Gelukkig zag ik in de platvoet de juiste lijnen voor een meer elegante variant en in inkt wist ik ze nog te treffen ook.



In de geïnkte tekening (na het weggummen van de overbodige potloodlijnen natuurlijk) heeft Eva dus de voet die bij haar past.


Dan nog even over de trein, want daar zat de grootste tijdswinst in bij deze tekening. Natuurlijk bestaan de rijtuigen vooral uit verticale en horizontale lijnen en die stonden ook al wel in de schets omdat die lijnen de houvast voor de compositie zijn. Maar de wielen en de verbinding tussen de rijtuigen waren op de eerste schets nog erg rudimentair weergegeven. De uitwerking in potlood heb ik rechtstreeks gedaan op de definitieve tekening, waardoor ik één of twee extra schetsjes overgeslagen heb. Een overwinning op mijzelf!

zaterdag 8 december 2012

359. Fijn!


Altijd fijn: de kerst-/nieuwjaarskaarten zijn binnen, op tijd én goed gedrukt! Elk jaar weer een pak van mijn hart. Nu volgende week alleen nog samen met Frank de kaarten schrijven, adresseren en posten.

zondag 2 december 2012

358. Rennes in kleur

Een strip is natuurlijk pas af als het gepubliceerd is (en zelfs dan kan er voor de albumuitgave nog wel eens iets aangepast worden, maar dat terzijde).
De voltooiing komt voor de tekenaar een beetje in zicht als de eerste pagina's in kleur terug komen. Dat zijn heerlijke momenten, want dan pas kun je datgene wat allang in je hoofd zat feitelijk in z'n volle glorie aanschouwen. En dat is even genieten tussen alle hectiek door.


Voor 'De Orde van de Blauwe Steen' zijn de eerste pagina's inmiddels ingekleurd. Hierboven een kleine preview van de inkleuring voor pagina 3, in de vorm van het plaatje nabij Rennes in Bretagne waarvan ik eerder al de geschetste en geïnkte versie heb laten zien.


Ik houd van het ambachtelijke proces van strips maken: elke fase voegt iets extra's toe, op weg naar het eindproduct. Met de synopsis bepaal je de grote lijnen van het verhaal, met het scenario krijgt het verhaal z'n vorm en ontstaan de scènes (voor het nieuwe verhaal zijn deze eerste stappen overigens vooral het werk Frank, maar het meelezen en meedenken is ook ontzettend leuk om te doen), met het maken van de pagina indeling bepaal je hoe het verhaal in beeld gebracht wordt, de schetsen vormen de definitieve plaatjes en de potloodtekening, de inkt en de inkleuring maken het af qua duidelijkheid van de beelden, de leesbaarheid en sfeer.


Welke deel van het proces ik het leukste vind? Geen van allen, of eigenlijk allemaal even veel. Juist de afwisseling houdt het maken van strips zo interessant. Ik zou niet één van de fasen willen missen, en de afwisseling maakt dat ik het volhoud.


Maar een feit blijft dat het kicken is als (een deel van) een stripverhaal volledig is afgewerkt! En dan? Gewoon verder met iets nieuws, want ik wil het proces voor geen goud missen!