woensdag 27 februari 2013

367. Zee

Het werk aan 'Max Miller: De Orde van de Blauwe Steen' vordert gestaag. De geïnkte pagina's stapelen zich al aardig op, en als ik ze uitleg op mijn tekentafel lijkt het al een hele zee van pagina's. Ik ben inmiddels zelfs allang het stadium voorbij dat ze er überhaupt nog allemaal op passen! 


Gelukkig ben ik zo gemiddeld maar met zo'n zes stroken tegelijk bezig (variërend van schetsen, het maken van de potloodtekening en inkten), het maken van de kleuraanwijzingen voor Jildou niet meegerekend, want dat gebeurt digitaal. De afgewerkte pagina's liggen gewoon opgestapeld in een la, samen met alle schetsen e.d.


Toch is het best leuk om deze pagina's even uit de la te halen en ze hier te laten zien als voorproefje van wat komen gaat.
Inmiddels liggen ze echter weer netjes in de la om ruimte te maken op mijn tekentafel, want er moet gewoon weer verder getekend worden aan de volgende pagina's...

maandag 18 februari 2013

366. Monnikenwerk


Toen ik vorige week bovenstaand Middeleeuwse boek aan het het inkten was, besefte ik mij eens te meer wat een monnikenwerk dat striptekenen eigenlijk wel niet is.


Als striptekenaar zit je vrijwel het hele altijd alleen in je werkkamer (in mijn geval op zolder) te zwoegen op al die velletjes papier die uiteindelijk samen een volledig leesbaar verhaal op moeten leveren.


Voor het volgende Max Miller verhaal 'De Orde van de Blauwe Steen' heeft die vergelijking met monniken nog een extra dimensie, want monniken spelen een belangrijke rol in het verhaal. Maar deze foute monniken houden zich bepaald niet bezig met monnikenwerk...

Trouwens, het bovenste plaatje van deze blogpost is een uitsnede van de cover voor de Eppo waarin het nieuwe verhaal van start gaat. Er zit dus flink wat progressie in de productie! 

maandag 11 februari 2013

365. Station Groningen

Bij grote platen denken veel mensen dat de complexiteit van de tekening in de decors zit. Nou kost het natuurlijk veel tijd om uitgebreide decors te tekenen, al was het maar om al die hoekjes, boogjes, raampjes en spijltjes in perspectief op papier te zetten. En natuurlijk is het tekenen ervan nou ook weer niet heel erg simpel.
Toch zit de moeilijkheidsgraad 'm (voor mij althans) toch vooral in het vinden van de juiste beeldhoek, de juiste compositie, zodat in een plaatje precies datgene getoond wordt wat nodig is om het verhaal een plaatje vooruit te helpen. Zo ook bij deze tekening van het hoofdstation van Groningen.


Als een tekening (of in dit geval een halve pagina) klaar is lijkt het zo vanzelfsprekend: dit is het. Toch, als je met een nieuwe pagina begint zie je alleen maar een groot leeg wit vel. Om te beginnen is mij dat meestal te groot en te wit en dus start ik vaak met het maken van een serie kleine schetsjes, niet veel groter dan een paar vierkante centimeter.


In dit geval was ik echter in een overmoedige bui en dacht het wel af te kunnen zonder een aantal compositieschetsjes op klein formaat. Niets was minder waar! Op zich is bovenstaand decor nog niet zo slecht, maar de compositie gaf totaal geen ruimte om het verhaal te vertellen, iets wat ik juist probeer voor te bereiden bij het maken van die kleine opzetjes. Waarom deze opzet niet goed is? Nou, Eva moet volgens het scenario van Frank vanaf station Groningen naar een taxi lopen. Maar in deze compositie moet de taxi wel links staan omdat Eva van rechts komt, bij de hoofdingang van het station vandaan. Twee keer fout, want Eva zou dan tegen de leesrichting in moeten lopen (dat houdt de lezer op) en ze zou helemaal bij de rechter kantlijn van de tekening terechtkomen, terwijl zij in deze plaat juist het belangrijkste element is en dus centraal in de tekening zou moeten staan. Daarnaast wilde ik ook nog een herkenbaar station Groningen tekenen, en juist dat markante gebouw wordt in deze compositie voor een aanzienlijk deel verstopt achter het zgn. stadsbalkon.

Na deze harde leerschool (er gaat toch weer kostbare tijd verloren) ben ik toch maar weer eerst na gaan denken voordat ik de tekening opnieuw ging opzetten. En het bleek nog een hele puzzel om de juiste compositie te vinden.
Ik heb nog even gestoeid met het idee om de tekening in kikvorsperspectief te zetten. Toch maar verworpen omdat deze opzet nog steeds in mindere mate dezelfde nadelen had dan de eerste versie.


Al schetsende kwam ik uiteindelijk uit op een meer traditioneel beeld, waarbij ik het stationsgebouw en de taxi goed in beeld kon brengen en Eva in de compositie een centrale plek kon innemen. En dat was precies wat ik zocht, dus deze versie werkte ik helemaal uit.


Omdat het best lastig is om van zo'n gebouw op groot formaat alle verhoudingen in één keer goed te tekenen vergroot ik soms de ruwe opzet (in dit geval ongeveer 10 x 10 cm) tot het eigenlijke tekenformaat (23,5 x 16,5 cm). Op die manier heb ik wat extra houvast en hoef ik mij minder om de verhoudingen te bekommeren (die zijn in de ruwe, digitaal iets bewerkte versie al min of meer oké) en kan ik mij helemaal concentreren op het degelijk uitwerken van het decor en de rest van de beeldelementen.


Maar ook dan gaat het niet altijd in één keer goed. Min of meer automatisch had ik mij exact gehouden aan de ruwe opzet en de taxi ver naar voren gehaald en een bestelbus voor het stadsbalkon gezet. Eigenlijk wist ik het al eerder, maar door alle werk dat al verzet was wilde ik het nog niet zien: de tekening was nog steeds niet goed. Te vol gepropt, geen ruimte, geen 'lucht' en daardoor rommelig en onoverzichtelijk. En daardoor viel Eva onvoldoende op.


Met als basis de oorspronkelijke decorschets begon ik nog een keer opnieuw, maar nu nadrukkelijk  meer ruimte open latend. Dit deed ik door het stationsgebouw iets naar achteren te plaatsen, de bus te vervangen door een gewone lagere personenauto en de taxi op een parkeerplek te zetten, op iets meer afstand van het kader. En daardoor kon ik Eva voldoende naar links verplaatsen, zodat ze precies in het midden van de tekening terecht kwam. Eindelijk!


Ik begon zonet met te vertellen dat het tekenen zelf niet zozeer de moeilijkheid is. En dat klopt. Nu ik eindelijk de gewenste compositie had gevonden was het slechts nog een kwestie van geconcentreerd doorwerken. Eerst in potlood...


...en daarna in inkt. Klaar!

Het is altijd weer een heugelijk moment als zo'n groot wit vel lekker volgetekend is. Natuurlijk moet de definitieve sfeer dan nog worden toegevoegd door deze in te kleuren, maar daar ga ik het de volgende keer over hebben.