307. Moordkunsten: Einde(lijk)!
EINDE lijk! Dat zette ik in potlood onderaan pagina 46 van 'Moordkunsten'. Na ruim anderhalf jaar flink doorwerken was ik eindelijk klaar met mijn eerste lange stripverhaal!
Dit verhaal heeft een lange weg afgelegd. In 2004 begon ik zonder enige druk en alleen omdat ik zin had om een lang stripverhaal te maken aan 'Moordkunsten'. Met onderbrekingen begon ik echt met tekenen in het voorjaar van 2005. En na de onvermijdelijke valse start (en dus hertekenen) kregen stukje bij beetje pagina's hun vorm. Ik tekende, tussen verschillende opdrachtklussen door, rustig verder en in 2006 vond ik het tijd worden om de buitenwereld iets van mijn project te laten zien. En dat deed ik in de vorm van deze blog.
Van veel bloglezers kreeg ik positieve reacties en ook in de stripwereld bleef mijn strip in wording niet helemaal onopgemerkt. Toch kwam alles pas in een stroomversnelling doordat Rob van Bavel aankondigde Eppo Stripblad opnieuw te willen gaan uitgeven. Ik trok de stoute schoenen aan en stuurde wat pagina's op.
Ik had het nooit durven dromen, maar ik kreeg zomaar de kans om een Max Miller verhaal in Eppo (het blad van mijn jeugd) te publiceren, vooralsnog niet een lang verhaal (daar was in de eerste jaargang al geen ruimte meer voor), maar een kort verhaal van 8 pagina's met de titel 'Spelbederf'.
Na de publicatie van dit korte verhaal smaakte de strip naar meer. En wederom gaf de redactie van Eppo groen licht en nu voor dit lange verhaal!
Inmiddels vond ik wel dat de oorspronkelijke opzet voor 'Moordkunsten' op een aantal onderdelen nog wat aangepast moest worden, zowel qua verhaal als tekeningen.
Vol goede moed ging ik dus opnieuw, en nu voor de laatste keer, aan de slag met mijn eerste lange stripverhaal. Veel bestaande pagina's zijn verknipt, herschreven en hertekend en natuurlijk moesten er nog een flink aantal pagina's nieuw getekend worden. Een neerslag hiervan is terug te vinden op deze blog. En inmiddels ben ik er wel achter: het maken van een strip is een monsterklus, die ik met vallen en opstaan heb geklaard.
Eppo nummer 19 markeert dus voor mij het einde van een periode. En dat is een goed moment om eens terug te kijken, te evalueren en natuurlijk ook om al even vooruit te kijken. Maar nu geniet ik toch vooral van het feit dat dit verhaal gemaakt en vooral ook in de Eppo gepubliceerd is, en daarvoor dank ik de redactie van Eppo stripblad heel hartelijk!
