Bij het bedenken en vervolgens schrijven van mijn verhalen denk ik in eerste instantie niet aan het tekenen ervan. Vanuit het basisidee (en ga nou niet vragen hoe die ontstaan; die zijn er vaak zomaar ineens) ga ik al brainstormend (en zeker in de beginfase vaak tijdens lange wandelingen) bedenken hoe het verhaal zou kunnen gaan verlopen en wat voor scènes een verhaal nodig zou hebben. In deze fase worden veel verhaallijnen (en soms compleet uitgewerkte scènes) bedacht en vaak weer verworpen, alles om een logisch en consistente plot en verhaallijn uit te dokteren.
Natuurlijk zie ik deze scènes grafisch al wel voor mij (al zegt dat niets over de uiteindelijke uitwerking, want die kan totaal anders zijn), maar ik ben in deze fase toch echt met name bezig met het uitwerken van een verhaal en nog niet met hoe het eruit komt te zien, laat staan met zaken die ik graag zou willen tekenen.
Dit laatste komt pas in de fase hierna. Als de plot en de hoofdlijnen van het verhaal goed en logisch op papier staan (en dat laat ik door een aantal mensen lezen en controleren), moet het verhaal aangekleed worden. Vanaf dit moment zal ik zeker proberen decors en andere objecten in het verhaal te stoppen die ik grafisch interessant vind om te tekenen (al moeten ze wel altijd logisch passen in het verhaal). En die interessante decors enzo zijn absoluut belangrijk, want na het schrijven van het script zal ik nog heel lang vastgekluisterd zitten aan het uitwerken van het net bedachte verhaal, en als ik dan de hele tijd zaken zou moeten tekenen die ik niet leuk vind, dan zou het niet vol te houden zijn.
Zo is het voor het verhaal 'Moordkunsten' nodig dat Max op een gegegeven moment naar een rek met kranten kijkt (en die scène duurt meer dan een pagina lang, waarvan op een aanzienlijk deel van de plaatjes dat rek met kranten te zien is). Als schrijver vond ik het een mooi beeld, als tekenaar echt vreselijk om al die kranten steeds maar weer te moeten tekenen!
