292. Moordkunsten: Structuur
Alhoewel het voor het volgen van het verhaal en de leesbaarheid van de pagina's niet essentieel is, horen de pagina's 16 en 17 van Moordkunsten naast elkaar te staan. Voor de albumuitgave heb ik ze bewust naast elkaar gepland (want alle even pagina's staan in album altijd links, alle oneven pagina's altijd rechts), maar het is een kadootje dat ze ook in Eppo netjes naast elkaar geplaatst zijn.
Op het eerste gezicht zijn het gewoon twee pagina's met een 3 strooks indeling (al heeft pagina 17 een grote plaat met een hoogte van 2 stroken), net als (bijna) alle andere pagina's van het verhaal. Toch heb ik de structuur van beide pagina's aan elkaar kunnen linken zodat ze samen qua structuur één geheel vormen.
Dat doe ik op twee manieren. Enerzijds door de bovenste 2 stroken van beide pagina's te reserveren voor Max en de onderste stroken (behalve het eerste plaatje dan) voor de aanval op de bewoner van de jaren '20 villa. Op deze manier volg je als lezer beide verhaallijnen, grafisch gezien, in twee aparte blokken. Beide blokken komen vervolgens samen op het laatste plaatje van pagina 17, waarbij Max de deurbel laat klingelen en de overvaller er door wordt opgeschrikt.
De andere reden waarom deze pagina's naast elkaar horen te staan heeft alles te maken met beweging en leesrichting, wederom om beide verhaallijnen (in samenhang) hun eigen pad te laten volgen.
De verhaallijn (en de leesrichting) van Max (de rode lijn op de afbeelding) op weg naar de villa voor het bezorgen van de laatste pizza loopt van het eerste plaatje linksonder rechtstreeks door naar de grote plaat op pagina 17, om vervolgens te eindigen op het laatste plaatje deze pagina bij de 'DING DONG' van de deurbel.
De verhaallijn (en leesrichting) van de aanval (de groene lijn op de afbeelding) start op het tweede plaatje van de onderste strook van pagina 16 en loopt rechtstreeks door naar het laatste plaatje van pagina 17, ook eindigend bij het geluid van de deurbel.
Door deze pagina's qua structuur aan elkaar te linken worden de beide verhaallijnen die samenkomen in de laatste shot niet alleen door de sequentie van de plaatjes verteld, maar ook nog eens extra ondersteund door de grafische mogelijkheden die de strip biedt.
Nou is het natuurlijk niet zo dat je als lezer beide verhaallijnen los van elkaar leest en dat is ook niet mijn bedoeling; je leest ze gewoon als twee aparte pagina's en strook voor strook. Toch heb ik als auteur de illusie dat de pagina's door deze structuur rustiger, helderder en beter leesbaar worden. Daarbij is het als maker natuurlijk erg leuk om dit soort constructies te bedenken en uit te werken, en dat is ook heel wat waard.
