donderdag 27 maart 2014

428. De Orde van de Blauwe Steen: Einde(lijk)!


Het maken van lange stripverhalen is een kwestie van lange adem en langere tijd stug doorwerken. Dat was niet anders bij het Max Miller verhaal 'De Orde van de Blauwe Steen'.


Frank en ik startten met de voorbereidingen van dit verhaal in het najaar van 2011 met een bezoek aan de Sint Walburgiskerk en Librije in Zutphen, en begin 2012 (toen Frank nog volop aan het schrijven was) begon ik vol goede moed met tekenen van de eerste pagina's. Helaas, veel andere projecten hielden de productie op en ik kwam in dat jaar niet veel verder dan 15 geschetste en enkele volledig uitgewerkte pagina's.


Anders was het in 2013: vanaf medio februari kon ik echt tijd vrij maken en heb ik (naast wat grote en kleine losse illustraties) volop kunnen doorwerken aan het tekenen van dit nieuwe Max Miller verhaal. En met resultaat, want iets meer dan een jaar later kon ik de laatste inktlijn zetten!


Bij het voltooien van elk Max Miller verhaal tot nu toe ben ik altijd weer blij dat ik het gered heb. Op elke laatste pagina staat dan ook in potlood achter EINDE -lijk! om aan te geven dat ik er (wel) klaar mee ben. Niet omdat ik het vervelend vond om het verhaal te tekenen -integendeel, maar omdat het afronden van zo'n laatste pagina weer ruimte geeft voor het uitwerken van nieuwe ideeën, verhalen en tekeningen die al door mijn (en Frank's) hoofd spelen.


Oh, en dan nog even een mijlpaal die genoemd moet worden: pagina 46 van 'De Orde van de Blauwe Steen' markeert tevens de 100ste gepubliceerde Max Miller pagina! Wat mij betreft op naar de volgende 100!


Deze laatste aflevering in Eppo van de Orde van de Blauwe Steen markeert dus weliswaar het einde van dit verhaal (waarop Jildou, Frank en ikzelf op het terras van de Kosterij in Groningen na een jaar keihard werken dan ook terecht het glas heffen), maar is eigenlijk alleen maar de opmaat naar de verhalen die nog gemaakt gaan worden! 

Nu eerst op naar het verschijnen van het stripalbum op de Stripdagen in Haarlem op 31 mei - 1 juni a.s., maar daarna (en ook daarvoor al) gaan we weer volop aan de slag met het volgende Max Miller verhaal... 

...Wordt vervolgd dus!

zondag 23 maart 2014

427. De Orde van de Blauwe Steen: ontknoping



En dan is het ineens zover. Sinds gisteren ligt Eppo nr 6-2014 in de winkels, met daarin de vijftiende en laatste aflevering van Max Miller en de Orde van de Blauwe Steen.  Voor veel van de inspiratie voor de ontknoping van De Orde van de Blauwe Steen moeten helemaal terug naar het prille begin, het bezoek dat IJsbrand en ik eind november 2011 aan de St. Walburgiskerk te Zutphen brachten. Iets daarvan heb je al kunnen lezen in de vorige Eppo, namelijk dat je zonder sleutel niet zomaar de St-Walburgiskerk binnenkomt. Dankzij de mensen van de Protestantse gemeente Zutphen en de Stichting Librije konden we uitgebreid rondkijken in de St-Walburgiskerk en Librije.


Op het moment van ons bezoek aan de St-Walburgiskerk lag er al een plotversie van De Orde van de Blauwe Steen, waarin de Blauwe Steen in de nok van de kerk verborgen zou zitten. Daarvoor zouden Max, Pjotr en Eva het deksel van het doopvont met de hefkraan van zijn plaats lichten. En dat zou dan op zijn beurt weer een mechanisme in werking zetten dat de bergplaats van de Blauwe Steen zou onthullen.



Maar tijdens de rondleiding in de St. Walburgiskerk bleek dat het deksel van het doopvont al eeuwen niet meer zijn plek geweest was en het was maar de vraag of de hefkraan nog wel zou werken. Kortom, voor de ontknoping van ons verhaal hadden we dus een andere bergplaats nodig.


Het bezoek aan de St. Walburgiskerk en de Librije bood heel wat aanknopingspunten daarvoor. De originele dichtgemetselde ingang, de figuren op de pilaren in de Librije, de afdrukken op de tegels, het Mariaportaal, het orgel, het doopvont, keus genoeg. Nadere bestudering van het doopvont bracht IJsbrand op het idee hoe en waar de Blauwe Steen dan wel verborgen zou kunnen zijn.


Eerder was me al opgevallen dat vier pilaren in de Librije en de vier pilaren in de kerk aan de andere kant van de deur beiden in dezelfde richting wezen. De figuren op de kraagstenen van de pilaren in de Librije maakten het laatste raadsel tenslotte compleet.



Later, toen ik bezig was met het schrijven het scenario, bleek dat een aantal van de beginletters ook in het woord 'Vonte', de middeleeuwse spelling van 'vont' voorkwamen. En het was te mooi om daar geen gebruik van te maken en ook de overgebleven beginletters aan te passen, zodat dat uiteindelijk in de eerste versie van het scenario de volgende scene opleverde:

PAGINA 44:


1. Eva maakt een opmerking over het wildemansvrouwtje Max en Pjotr kijken grijzend naar de afbeelding.

EVA: Ik snap niet wat zo’n vrouwtje op die pilaar moet. Zoiets hoort in een kerk toch niet thuis.MAX: Nee, zeker niet in die houding. Dat mens gaat regelrecht naar de hel.

2. Pjotr komt plotseling op een idee.

PJOTR: Hee! Behalve als ze zich bekeert. Als ze gedoopt wordt!


3. Pjotr staat in de deuropening van de Librije en wijst naar de vier pilaren in de kerk die op dezelfde manier gerangschikt staan als de pilaren in de Librije. Beide rijen pilaren wijzen in wezen naar het doopvont. Max bestudeert de foto’s van de oude documenten op zijn iPad

PJOTR: En kijk! Die pilaren in de kerk wijzen in dezelfde richting als die vier pilaren in de kerk. Naar het doopvont.
MAX: En je wil niet weten wat je krijgt als je de eerste letters van die middeleeuwse aanwijzingen op dezelfde manier verwisselt als dat vrouwtje en die engel.



Maar zoals ik in mijn vorige post al schreef, vanuit de oorspronkelijke ingang gezien, was het grafisch niet mogelijk om, op de Middeleeuwse schildering, de verwisselde afbeeldingen op de Walburgispilaar en de Barbapilaar goed te laten zien.

Het verschil met de werkelijke situatie moest dus een afbeelding zijn op de Christuspilaar. We besloten op de Middeleeuwse afbeelding in de ondergrondse ruimte van Selwerd het wildemansvrouwtje te verplaatsen naar de kraagsteen van de Christuspilaar. Over de bijbehorende oplossing en de achterliggende gedachte daarbij hebben we rondom het stripfestival van Turnhout in december vorig jaar nog veel zitten puzzelen. Tot we uiteindelijk op deze scene uitkwamen, die nog net iets meer geworteld lag in de Middeleeuwse cultuur en waarbij Max redenatie met betrekking tot de beginletters van de aanwijzingen via een extra plaatje ook nog in beeld te zien is. En dit is dan ook de scene geworden die nu ook in de nieuwe Eppo te lezen is.


PAGINA 44:



 1. Pjotr komt plotseling op een idee. Hij wijst naar de Engelkop op de Barbarapilaar.

 PJOTR: Hee! Behalve als ze zich bekeert. Als ze gedoopt wordt!  En kijk…

2. Close-up van de kraagsteen met de Engelkop.

PJOTR (buiten beeld): Christus komt tot haar via de pilaar met de Engelkop. Symbool voor haar bekering!



3. Pjotr staat in de deuropening van de Librije en wijst naar de vier pilaren in de kerk die op dezelfde manier gerangschikt staan als de pilaren in de Librije. Beide rijen pilaren wijzen in wezen naar het doopvont. Max bestudeert de foto’s van de oude documenten op zijn iPad

 PJOTR: Dat is dus het juiste pad. En kijk, die pilaren in de kerk wijzen dezelfde weg als die pilaren in de Librije. Naar het doopvont.
MAX: Ha, da's nog niet alles.

4. Max bekijkt de eerste letters van de middeleeuwse aanwijzingen op zijn Ipad.

MAX: Kijk eens naar de eerste letters van de middeleeuwse aanwijzingen, die we tot nu toe gebruikt hebben. Wissel twee letters om en er staat ‘vonte’.

5. Close-up van de Ipad van Max

 LETTERS OP MAX’ IPAD: O V N T E


En zo is dan na bijna tweeenhalf jaar hard werken het tweede albumvullende Max Miller volledig voorgepubliceerd in Eppo. Maar daar blijft het niet bij. Over pakweg drie maanden zal het nieuwe Max Miller-verhaal ook in album worden uitgegeven. En intussen werken we ook al aan het volgende avontuur van Max en Eva.


En de afloop van het huidige verhaal biedt nog heel wat mogelijkheden voor nog veel meer avonturen. Pjotr, De Orde, Grimbergen of de moeder van Eva en Pjotr, wie weet wat voor rol ze in een van de volgende Max Miller-verhalen nog zullen spelen. Wordt toch weer vervolgd.


Prettig weekend allemaal!

vrijdag 14 maart 2014

426. De Orde van de Blauwe Steen: correcties


Al eerder schreef ik op deze blog dat ik niet de illusie heb dat ik alles historisch correct heb getekend in het nieuwe Max Miller verhaal. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet geprobeerd heb de meest in het oog springende objecten zo historisch accuraat mogelijk af te beelden. Ondanks dat nobele streven zijn er toch een paar foutjes in de tekeningen geslopen die voor het stripalbum gecorrigeerd gaan worden.



Wie bovenstaande tekening vergelijkt met de foto daar weer boven zal wellicht het idee hebben dat de tekening en de foto goed op elkaar aansluiten, en dat is ook zo. Toch is dit niet een correcte weergave van de Sint Walburgiskerk en -toren in Zutphen anno 1577 (het jaartal van het stripplaatje), want...



...de oorspronkelijke (veel hogere en spitse) toren is afgebrand in 1600, terwijl de huidige toren in het stripplaatje is afgebeeld...



... en de dakruiter op het hoogkoor is pas geplaatst in 1729 en zou dus op een tekening anno 1577 niet voor mogen komen!



Van de oorspronkelijke toren van voor 1600 kon ik bij het tekenen van pagina 11 geen afbeelding vinden en dus tekende ik toch maar de huidige toren. Voordeel was wel dat de toren grotendeels wordt afgedekt door een tekstkader, maar het zat mij niet lekker.



Maar toen ik voor pagina 41 en verder op internet nog wat aanvullende afbeeldingen zocht kwam ik eindelijk toch een tekening tegen van de oorspronkelijke toren. Of deze werkelijk historisch correct is weet ik niet, maar het komt dichter in de buurt van de werkelijkheid dan de vorm van de huidige toren.



Ook de informatie over de dakruiter kwam ik tijdens het tekenen van pagina 41 tegen en dus kon ik op deze pagina de Walburgiskerk anno 1577 al wel correct tekenen: zonder dakruiter dus.



Voor pagina 11 tekende ik, wel pas na het afronden van pagina 46, op een los vel opnieuw de toren van de Walburgiskerk en deze keer de versie van voor 1600. Deze toren monteerde ik digitaal in de lijntekening voor pagina 11 en tegelijkertijd poetste ik de dakruiter digitaal weg.



Daarmee zal in het album op pagina 11 een meer historisch correcte tekening van de Walburgiskerk anno 1577 staan afgebeeld. En dat geeft een goed gevoel!

maandag 10 maart 2014

425. De Orde van de Blauwe Steen: veranderingen


Een geweldig leuk, maar ook wel vermoeiend weekend achter de rug. Afgelopen vrijdag werd het album 'Nieuwe vrienden' dat ik in opdracht van Comic House samen met tekenaar Eric Heuvel maakte voor de Anne Frank Stichting officieel gepresenteerd in Amsterdam en vervolgens werd het album zaterdag en zondag ook gelanceerd door Uitgeverij L op de Stripdagen te Gorinchem. Gelukkig kon ik zondagochtend ook nog aantal uren samen met IJsbrand signeren in de stand van Eppo en en passant alvast reclame maken voor het komende album van Max Miller. Erg leuk als je mensen kunt vertellen dat het tweede Max Miller album eind mei tijdens de Haarlemse Stripdagen gaat verschijnen.


Want vorige week verscheen ook Eppo nr 5 van dit jaar met daarin de 14e en voorlaatste aflevering van Max Miller en de Orde van de Blauwe Steen. Nu is het zo dat in de meeste verhalen de personages aan het eind van het verhaal, mede door alle gebeurtenissen daarin, niet meer precies dezelfde zijn als aan het begin van het verhaal. Een mooi voorbeeld daarvan in 'De Orde van de Blauwe Steen' is het personage Grimbergen. Tot nu toe vooral een hulpje van de Orde. Pjotr vraagt hem in Martinikerk al wat hij eigenlijk bij de Orde te zoeken heeft. Het antwoord hoorden we in Eppo 4: Grimbergen heeft schulden bij de Orde.


Maar doordat hij als enige van de aanwezige Ordeleden weet te ontsnappen aan de instorting, verandert zijn situatie. Hij is vrij, hoeft zijn schulden niet meer af te betalen en kan zelf achter de Blauwe Steen aan gaan. Maar daar blijft het niet bij.


Door het vele stoppen en schokken tijdens de rit naar Zutphen, schuift het koffertje, dat nog altijd op de achterbank van de zwarte Dodge Ram ligt, stukje bij beetje naar voren.


Een scene die door IJsbrand bedacht werd en ook exact zo in het scenario terechtkwam. De inhoud van het koffertje zal Grimbergen's situatie nog iets meer veranderen, net als de verhouding tussen Grimberen en de Orde enerzijds en Grimbergen en het heldentrio Max, Eva en Pjotr anderzijds. En ook in de verhoudingen tussen Max, Eva en Pjotr zal iets veranderen aan het eind van dit verhaal.


Misschien wel dat daarom het laatste raadsel alles te maken heeft met kleine veranderingen. Of zoals Max het noemt: "Een middeleeuws spelletje: 'Zoek de verschillen'.  In eerste instantie waren op de middeleeuwse afbeelding van de Zutphense Librije ook werkelijk twee figuren op de pilaren omgewisseld. Althans, in het scenario:

PAGINA 41:


6. Close-up van de iPad van Max. Max combineert zijn eigen foto met een foto van de Librije anno nu van het internet.

 MAX: En dit is de Librije nu. Volgens mij is het gewoon een middeleeuws spelletje Zoek de verschillen.

EVA: Er is dus meer veranderd. Maar wat?

7. Eva wijst naar de afbeeldingen op de Barbarapilaar en de Walburgapilaar. Ze ontdekt dat de afbeeldingen van het wildemansvrouwtje en de engelenkop verwisseld zijn. Pjotr herkent de afbeeldingen.

Eva: Ja, die twee daar zijn omgewisseld.
PJOTR: De engelenkop en het wildemansvrouwtje! Goed gezien, zusje!

8. Max kijkt peinzend naar de twee afbeeldingen. Een fanatieke Pjotr geeft nog wat extra gas.

MAX: Maar hoe verander je daar de één in de ander? In werkelijkheid staan die dingen toch al goed?
PJOTR: Zien we daar wel. Eerst naar Zutphen!


De verwisseling van de twee figuren op de kraagstenen van de pilaren in de Librije had ook nog een link met de uiteindelijke oplossing van alle raadsels samen: de vindplaats van de Blauwe Steen. Maar helaas bleek het raadsel in deze vorm grafisch niet duidelijk genoeg in beeld gebracht te kunnen worden, vanwege het feit dat in de Middeleeuwen de oorspronkelijke ingang tegenover de Christuspilaar lag en we juist van daaruit gezien de achterste twee pilaren nodig hadden.

We hebben er heel wat over gebrainstormd voor, tijdens en na Strip Turnhout in december vorig jaar.En uiteindelijk kwamen we tot deze oplossing, gebaseerd op een idee dat IJsbrand me na thuiskomst mailde:

Pagina 41:


6. Max laat Pjotr en Eva de foto op zijn iPad van de trompe l’oeil uit Selwerd zien. Pjotr herkent onmiddellijk het gezichtspunt van waaruit de trompe l’oeil is gemaakt.

MAX: Kijk, fotootje gemaakt in Selwerd.
PJOTR: Ja, die is dus geschilderd vanuit het gezichtspunt van de oorspronkelijke ingang.

7. Close-up van de iPad van Max. Max combineert zijn eigen foto met een foto van de Librije anno nu van het internet.

MAX: En dit is de Librije nu. Volgens mij is het gewoon een middeleeuws spelletje Zoek de verschillen.
EVA: Er is dus meer veranderd. Maar wat?

8. Eva wijst naar de Christuspilaar. Ze ontdekt een afbeeldingen boven de Christusfiguur die daar niet thuishoort. Pjotr herkent de afbeelding als die van het wildemansvrouwtje.

EVA: Ja, dat vrouwtje daar boven de Christusfiguur! Dat hoort daar niet.
PJOTR: Het wildemansvrouwtje! Goed gezien, zusje!


Een oplossing die zelfs beter was dan het origineel, omdat deze oplossing meer geworteld is in de middeleeuwse cultuur, maar ook omdat ik het oorspronkelijke plaatje kon verplaatsen naar de scene's in de Librije, zodat het zoeken naar de juiste oplossing ook echt daar kon beginnen. Meer kan ik er helaas niet over vertellen, want dan zou ik teveel verraden van wat er in de volgende en laatste aflevering van de Orde van de Blauwe Steen gebeurt. Alles daarover en over ons bezoek aan de St. Walburgiskerk te Zutphen, dat de inspiratie vormde voor de bovenstaande scene's, maar ook voor een aantal scene's die nog gaat komen, in mijn volgende post op deze blog.


Wordt vervolgd...

donderdag 6 maart 2014

424: De Stripdagen in Gorinchem

De tijd gaat snel, want komend weekend zijn alweer De Stripdagen in Gorinchem! Met als één van de hoogtepunten dat Rob van Bavel meer dan verdiend de P. Hans Frankfurtherprijs in ontvangst mag nemen voor het opnieuw uitgeven van het stripblad Eppo waarvan inmiddels al weer de 6e (!!!!) jaargang van start is gegaan.

Dit jaar ben ik alleen op zondag aanwezig. En dan signeer ik zoals gebruikelijk in de stand van Eppo stripblad. Maar ook buiten die signeertijden om kun je mij op de beurs gerust aanschieten voor een prent, een schets, een tekeningetje e.d. of gewoon een praatje over strips; vind ik leuk!

Frank is wel op beide dagen van de partij en zal vaak te vinden zijn bij Uitgeverij L zijn om zijn nieuwste boek 'Nieuwe vrienden' te signeren die hij samen met Eric Heuvel voor de Anne Frank Stichting heeft gemaakt. Een aanrader!


Het nieuwe Max Miller album verschijnt pas op de Stripdagen in Haarlem, maar in Gorinchem heb ik wel de nieuwste Max Miller prent bij mij. Gebaseerd op pagina 5 van het nieuwe Max Miller verhaal 'De Orde van de Blauwe Steen' (het origineel is nu te zien in museum Meermanno in Den Haag) haalt Max Eva af bij het station van Groningen. Niet helemaal volgens de verhaallijn, maar ik wilde maar wat graag dit station een keer als decor gebruiken en nu had ik de kans.
De prent heeft een oplage van 50 genummerde en gesigneerde exemplaren en kost Euro 7,50.

En ook hebben Frank en ik nog exemplaren van de officiële Max Miller teaser prent in voorraad. Eveneens genummerd en gesigneerd door ons beiden kun je eigenaar worden van deze prent voor het luttele bedrag van Euro 7,50.

Naast bovenstaande prenten neem ik ook de andere Max Miller prenten (waarvan sommige bijna uitverkocht zijn!), een selectie schetsen, voorstudies en andere originele tekeningen en wellicht enkele strippagina's mee. 
Heb je belangstelling voor iets specifieks, laat het me weten en ik neem het mee.

Wellicht tot zondag in Gorinchem!

zaterdag 1 maart 2014

423. De Orde van de Blauwe Steen: ondergronds (2)


Frank benoemde in de vorige post al even dat ik bestaande beelddocumentatie heb gebruikt voor het tekenen van de fictieve geheime ingang, de ondergrondse gang richting het voormalige klooster van Selwerd en de enige (?) overgebleven ondergrondse ruimte. Dat is zeker waar, maar de ingang en de ondergrondse gang zijn volledig fantasie (al heb ik wel gezocht naar geschikte beelddocumentatie) en voor de ondergrondse ruimte heb ik mij gebaseerd op slechts één foto en mijn algemene kennis van oude bouwstijlen (waarmee ik overigens niet wil beweren dat op deze pagina's alles helemaal historisch correct zou zijn...).



Voor de wandschilderingen heb ik mij echter wel behoorlijk uitgebreid gedocumenteerd, zodat ik in staat zou zijn om enigszins geloofwaardige laat middeleeuwse tekeningen/schilderingen te constueren op de wanden van de ondergrondse ruimte, want eerlijk gezegd viel dat nog niet zo mee.

De geheime ingang
In eerste instantie begon ik te tekenen aan de hand van het scenario van Frank en dus zou de leider van de Orde, geheel conform dit scenario, met z’n rolstoel aankomen bij de ondergrondse ruimte (zie ook deze blogpost van Frank: 422. De Orde van de Blauwe Steen: ondergronds).



Ik vond zelfs een foto van de ingang naar een onderaardse gang bij een kasteel waarmee ik voor dit beeld prima uit de voeten zou kunnen.


Maar na het maken van een eerste schets kwam ik daarop terug. De toegang tot de vluchtgang van het voormalige klooster van Selwerd is door de hoeders van de Blauwe Steen goed verborgen voor zowel de Orde als willekeurige voorbijgangers. De verblijfplaats van de Blauwe Steen moet tenslotte ten koste van alles verborgen blijven voor buitenstaanders. En dat zou niet lukken met een ingang zoals hierboven, want die neemt veel teveel ruimte in om effectief toe te kunnen dekken. Dus ging ik op zoek naar andere mogelijkheden



De bijenkasten als middel om de geheime ingang onzichtbaar te maken hadden we al in een vroeg stadium bedacht en daar borduurde ik op voort. Al snel kwam ik tot de conclusie dat één bijenkast de deksteen van ingang moest afdekken en daarmee lag eigenlijk ook vast dat de ingang maximaal de omtrek van een bijenkast kon hebben. En daarmee kon de afdaling naar  de ondergrondse gang puur praktisch gezien ook eigenlijk alleen maar loodrecht naar beneden gaan.



En dus dalen Max, Eva en Pjotr, en later ook de paters en Grimbergen, verticaal via een gemetselde schacht af naar de ondergrondse gang. De paters zonder de rolstoel, want krijg die via deze schacht maar eens (redelijk snel) naar beneden.


De ondergrondse gang



De gang die leidt naar de ondergrondse ruimte ter hoogte van de nog bestaande (fundamenten van de) boerderij die ooit deel uitmaakte van het Klooster van Selwerd is pure fantasie. Voor dit soort tekeningen heb ik niet echt documentatie nodig en kon ik gewoon lekker tekenen.



Nou zijn plaatjes met steeds maar een rechte onderaardse gang niet erg interessant om naar te kijken, dus tekenende ik in het eerste plaatje weliswaar een rechte gang (met op de achtergrond nog de kleine ruimte met de schacht naar boven), maar voegde daar conform het scenario lekker drie wegstuivende ratten en een geschrokken Eva aan toe.



Dit wilde ik niet herhalen in het tweede shot van de onderaardse gang en dus bedacht ik een verspringing (wellicht een oude kruising tussen meerdere gangen?) met een oud en roestig hek dat oorspronkelijk het laatste deel van de gang afsloot. Door deze constructie en een hoogteverschil kon ik beter variëren in de positie van Max, Eva en Pjotr waardoor ik meer beweging in het plaatje kon brengen en er, samen met het scherpe licht van de iPad en Pjotr’s mobiel, een functioneel en toch sfeervol plaatje ontstond.



De laatste plaatjes maakte ik dan weer vooral functioneel zonder al teveel franje om duidelijk te laten zien dat de muur feitelijk geen muur is, maar een geheime deur naar de ruimte erachter.

De ondergrondse ruimte
Zoals gezegd baseerde ik de look and feel van de ondergrondse ruimte van het klooster van Selwerd op slechts 1 foto.



Wat ik vooral gebruikte van deze foto was de constructie van de pilaren en de gewelven, waarbij het plafond niet al te hoog mocht zijn.



Voor de ruimte koos ik uiteindelijk voor bovenstaande verdeling van de ruimte. Dat deed ik niet zomaar, want ik had verschillende wanddelen nodig voor 8 muurschilderingen die samen het verhaal van de eerste hoeder vertellen. En inclusief de wanden voor de ingang en de Trompe l’oeil met de schildering van de Librije van Zutphen paste dat precies op deze tien wanden, allemaal van elkaar gescheiden door een pilaar.



Om de constructie van de (fictieve) ruimte met de gebogen gewelven in de vingers te krijgen tekenende ik eerst een versie van deze ruimte helemaal uit in een perspectieftekening zonder franje. Dat was geen overbodige luxe, want nu wist ik precies hoe ik deze gewelven in de 21 beschikbare plaatjes moest tekenen vanuit verschillende camerastandpunten.



En dan nog een gelukje: de eerste helemaal uitgewerkte perspectieftekening, die ik in eerste instantie alleen maar maakte om de constructie te ontwerpen, kon ik 1 op 1 gebruiken als basis voor het eerste overzichtsplaatje...


...waarop Max, Eva en Pjotr de ruimte betreden en verwonderd om zich heen kijken.



Tot dan toe was het lekker vrij tekenen zonder dat ik mij al teveel aan hoefde te trekken van allerlei beelddocumentatie. En dat voelde bevrijdend na al die scènes op de voorgaande 35 pagina’s waarbij mijn ‘bewegingsvrijheid’ behoorlijk beperkt werd door de voor iedereen herkenbare locaties in o.a. Groningen en Aduard.



Anders werd het toen ik de muurschilderingen met het verhaal van de eerste hoeder moest gaan ontwerpen/tekenen. Omdat de eerst hoeder deze schilderde voor 1595 moest ik mij baseren op de manier van tekenen / schilderen uit die tijd. Nou heb ik mij wel wat vrijheden veroorlooft bij het tekenen van deze schilderijen omdat een middeleeuwse schilderstijl in de klare lijn nooit helemaal na te bootsen is, maar als lezer moet je wel het gevoel krijgen naar laat middeleeuwse tekeningen te kijken.



Dit resulteerde in schetsen op basis van afbeeldingen in aangeschafte boeken met middeleeuwse tekeningen en schilderijen, waaronder veel kerkelijke kunst. Dat laatste is trouwens niet verwonderlijk, omdat het maken van afbeeldingen in de middeleeuwen eigenlijk altijd in dienst stond van de meerder eer en glorie van God en niet van de maker. Van de meeste middeleeuwse kunstenaars zijn dan ook geen namen bekend, want die waren dus (in de ogen van de kerk) niet belangrijk.



Uiteindelijk resulteerde dit in een serie middeleeuws getinte afbeeldingen waarop het verhaal van de eerst hoeder wordt afgebeeld. En om de verbinding te leggen met het eerder door Pjotr vertelde verhaal van de eerste hoeder maakte ik een deel van de wandschilderingen op basis van de tekeningen op pagina 10 en 11.

Fictie en werkelijkheid
Zoals gezegd zijn de overgebleven restanten van het klooster van Selwerd puur fictief , behalve dan de huidige boerderij bij het Van Starkenborghkanaal, die echt gebouwd is op de fundamenten van een middeleeuwse boerderij die aan de noordkant van het kloosterterrein stond.


Nou was het voor het verhaal nodig om Max, Eva en Pjotr te laten ontsnappen aan de leden van Orde en om de leider van de Orde en z’n beide zoons achter te laten in de ingestorte ondergrondse ruimte. Maar deze instorting dient nog een ander doel, namelijk om fictie en werkelijkheid aan elkaar te koppelen: het verhaal speelt zich af in de zomer van 2013 en omdat de hele bups is ingestort, is er nu anno 2014 dus helemaal niets zichtbaar meer over van het klooster van Selwerd, anders dan de bedekte fundamenten bij de uitkijktoren (zie pagina 33 en 34) en de genoemde boerderij. Zou je dus nu gaan kijken bij het bosje ter hoogte van de Winsumerweg en de Tjardaweg in Groningen, dan vindt je geen bijenkasten en geen geheime ingang naar die prachtige ondergrondse kamer meer.

Eigenlijk is dat best wel jammer, want daar had ik maar wat graag nog even rond willen kijken…