En dan is het ineens zover. Sinds gisteren ligt Eppo nr 6-2014 in de winkels, met daarin de vijftiende en laatste aflevering van Max Miller en de Orde van de Blauwe Steen. Voor veel van de inspiratie voor de ontknoping van De Orde van de Blauwe Steen moeten helemaal terug naar het prille begin, het bezoek dat IJsbrand en ik eind november 2011 aan de St. Walburgiskerk te Zutphen brachten. Iets daarvan heb je al kunnen lezen in de vorige Eppo, namelijk dat je zonder sleutel niet zomaar de St-Walburgiskerk binnenkomt. Dankzij de mensen van de Protestantse gemeente Zutphen en de Stichting Librije konden we uitgebreid rondkijken in de St-Walburgiskerk en Librije.
Op het moment van ons bezoek aan de St-Walburgiskerk lag er al een plotversie van De Orde van de Blauwe Steen, waarin de Blauwe Steen in de nok van de kerk verborgen zou zitten. Daarvoor zouden Max, Pjotr en Eva het deksel van het doopvont met de hefkraan van zijn plaats lichten. En dat zou dan op zijn beurt weer een mechanisme in werking zetten dat de bergplaats van de Blauwe Steen zou onthullen.
Maar tijdens de rondleiding in de St. Walburgiskerk bleek dat het deksel van het doopvont al eeuwen niet meer zijn plek geweest was en het was maar de vraag of de hefkraan nog wel zou werken. Kortom, voor de ontknoping van ons verhaal hadden we dus een andere bergplaats nodig.
Het bezoek aan de St. Walburgiskerk en de Librije bood heel wat aanknopingspunten daarvoor. De originele dichtgemetselde ingang, de figuren op de pilaren in de Librije, de afdrukken op de tegels, het Mariaportaal, het orgel, het doopvont, keus genoeg. Nadere bestudering van het doopvont bracht IJsbrand op het idee hoe en waar de Blauwe Steen dan wel verborgen zou kunnen zijn.
Eerder was me al opgevallen dat vier pilaren in de Librije en de vier pilaren in de kerk aan de andere kant van de deur beiden in dezelfde richting wezen. De figuren op de kraagstenen van de pilaren in de Librije maakten het laatste raadsel tenslotte compleet.
Later, toen ik bezig was met het schrijven het scenario, bleek dat een aantal van de beginletters ook in het woord 'Vonte', de middeleeuwse spelling van 'vont' voorkwamen. En het was te mooi om daar geen gebruik van te maken en ook de overgebleven beginletters aan te passen, zodat dat uiteindelijk in de eerste versie van het scenario de volgende scene opleverde:
PAGINA 44:
1. Eva maakt een opmerking over het wildemansvrouwtje Max en Pjotr kijken grijzend naar de afbeelding.
EVA: Ik snap niet wat zo’n vrouwtje op die pilaar moet. Zoiets hoort in een kerk toch niet thuis.
2. Pjotr komt plotseling op een idee.
PJOTR: Hee! Behalve als ze zich bekeert. Als ze gedoopt wordt!
Maar zoals ik in mijn vorige post al schreef, vanuit de oorspronkelijke ingang gezien, was het grafisch niet mogelijk om, op de Middeleeuwse schildering, de verwisselde afbeeldingen op de Walburgispilaar en de Barbapilaar goed te laten zien.
PAGINA
44:
PJOTR (buiten beeld): Christus komt tot haar via de pilaar met de Engelkop. Symbool voor haar bekering!
3.
Pjotr staat in de deuropening van de Librije en wijst naar de vier pilaren in
de kerk die op dezelfde manier gerangschikt staan als de pilaren in de Librije.
Beide rijen pilaren wijzen in wezen naar het doopvont. Max bestudeert de foto’s
van de oude documenten op zijn iPad
MAX:
Kijk eens naar de eerste letters van de middeleeuwse aanwijzingen, die we tot
nu toe gebruikt hebben. Wissel twee letters om en er staat ‘vonte’.
En zo is dan na bijna tweeenhalf jaar hard werken het tweede albumvullende Max Miller volledig voorgepubliceerd in Eppo. Maar daar blijft het niet bij. Over pakweg drie maanden zal het nieuwe Max Miller-verhaal ook in album worden uitgegeven. En intussen werken we ook al aan het volgende avontuur van Max en Eva.
En de afloop van het huidige verhaal biedt nog heel wat mogelijkheden voor nog veel meer avonturen. Pjotr, De Orde, Grimbergen of de moeder van Eva en Pjotr, wie weet wat voor rol ze in een van de volgende Max Miller-verhalen nog zullen spelen. Wordt toch weer vervolgd.
Prettig weekend allemaal!